Përralla !

Ketu mund te postoni perralla...

Ja nje perralle nga une :


Perralla Per Mbretin Lakuriq

Na ishte njehere nje Mbret
dhe nje Mbreteri. Mbreti kishte oborrtare dhe sherbetoret e tij, kishte
edhe pasuri te cilen e kishte marre nga mbreteria dhe populli i tij qe
jetonte ne varferi. Po afrohej festa e Mbreterise se tij. Mbreti kishte
vendosur qe ate dite te vishej me bukur se cdohere gjate jetes se
tij... Kishte ftuar, kishte kerkuar rrobaqepesit me te mire, me te
njohur nga e gjithe Mbreteria, por nuk ishte i kenaqur, pastaj ai
filloi te kerkoje neper bote ...

Nje dite ne oborrin e tij
mbreteror u paraqiten tre rrobaqepes te cilet kishin degjuar se Mbreti
po i kerkonte rrobaqepesit me te mire, ata i thane se po vinin nga nje
vend i larget i botes, dhe se mbretit do t'i qepnin rrobat me te bukura
qe s'i ka asnje mbret ne bote ...
Mbreti u gezua shume kur i
degjoi, -Ja tha tani i gjeta. Une do te vishem dhe do te behemi Mbreti
me i bukur nga te gjithe mbreterit e botes dhe gjithe bota do te me
njohe dhe do te degjoje kete ...
Ju siguroi rrobaqepesve
mendafshin me te bukur, me te mire dhe me te shtrenjte ... Dhe tre
rrobaqepesit filluan punen, punonin nate e dite, qe mbretin e tyre ta
benin te lumtur me rrobat qe do t'i qepnin ata ...kaluan jave e muaj te
tera, por rrobat nuk ishin gati ...

Mbreti po priste me
padurim qe t'i vishte teshat qe s'i kishte askush ne bote ... Dhe erdhi
dita e madhe, dita kur ai do te behej i bukur si asnjehere, dita kur do
te festonte dhe do te gezonte ne diten e Mbreterise se tij ... shkoi te
rrobaqepesit me ndihmesit dhe sherbetoret e tij ...rrobaqepesit bene
sikur i nxoren nga arka e arte rrobat prej mendafshi, e xhveshen
Mbretin dhe filluan t'ia veshin rrobat e reja ... - Keto thane ata,
jane nga mendafshi me i shtrenjte, jane shume te holla, saqe ti o i
madhi Mbret nuk do t'i ndjesh fare ne trup?! dhe bene sikur ia veshen
...
Mbreti i lumtur u kthye kah ndihmesit dhe sherbetoret e tij,-

He tha si dukem tani,
A dukem tamam Mbret ?!
... ata u pane njeri me tjetrin, dhe s'u besuan syve te tyre, sepse Mbreti ishte lakuriq, nuk kishte te veshur asgje ...
Tre rrobaqepesit, ne te vertete ishin tre mashtrues, te cilet kishin vendosur te pasurohen nga ajo iu afronte Mbreti...
- Ndihmesit dhe sherbetoret shikuan me dyshim,por askush nuk kishte guxim t'i thoshte Mbretit se eshte lakuriq ...

Erdhi koha qe Mbreti te parakalonte nga Pallati i tij Mbreteror ne
rruget e qytetit , ku ishte mbledhur i gjithe populli qe ta shihte nga
afer Mbretin dhe rrobat e tij per te cilat flitej ne tere Mbreterine
...
Mbreti krenar po parakalonte para turmave te njerezve te
cilet ishin mbledhur ta shohin ...dhe atehere populli i shkrete e pa se
Mbreti i tyre i dashur ishte lakuriq, por kete nuk kishte guxim ta
thoshte askush ... vetem nje femije kur e pa ashtu, guxoi e tha -Mbreti
qenka lakuriq !!!
Dhe atehere Mbreti e pa se vertet kishte qene lakuriq...

Kësulkuqja

Na ishte një herë një vajzë e vogël e cila e kishte
emrin Kësulkuqe. Ajo ishte shum e sjellshme dhe e mirë sa që të gjithë
e donin.
Atë e quanin kësulëkuqe sepse gjithmonë bante një kësuë të kuqe mbi kokë.

Një ditë itha nëna Kësulkuqës:

- Kësulkuqe, mere këtë shportë me ëmbëlsira dhe dërgoja gjyshës, do të
i bëjë mirë asaj tani kur është e shtruar në shtratë e sëmurë. Nisu
menjëherë dhe ke kujdes se mos humbesh në pyllë.

Kësulkuqja mori rrugën për në shtëpi të gjyshës e cila gjindej në pyll.
Rrugës takoi ujkun, por Kësulkuqja nuk dinte se ai ishte një bishë
e rrezikshme prandaj dhe nuk u frigoi por e përshëndeti ujkun.
Ujku e pyeti Kësulkuqën:
- Ku je nisur kaq heret në mëngjez?
- Jam duke shkuar tek gjyshja ime e cila është e sëmurë.
- Në anën tjetër të pyellit, pranë atyre ter lisave të gjatë.


Kur ujku kuptoi kët, mendonte ai në vete se Kësulkuqja do vijë mirë
pasi ai ta ket ngrënë gjyshën. Që të jetë i sigurt se do mbrinë para
saj tek shtëpia e gjyshes ai i tha Kësulkuqes:
- Shihe se ç´lule të bukura janë këtu, a nuk do i mbledhish disa për gjyshën?

E gjithashtu mund të pushosh pak e të dëgjosh këngën e bukur të zogjëve
e njëkohsisht të zish pak hije nën dru tani kur ësht kaq ngrohët.
Kësulkuqja e dëgjoi ujkun dhe veproi ashtu si i tha ai.

Ujku vrapoi për në shtëpi të gjyshës dhe trokiti në derë.
- Kush është? Thiri gjyshja nga brenda.
- Është Kësulkuqja, u përgjek ujku duke u munduar të bëj zërin e Kësulkuqës.
- Unë jam e shtrirë në shtrat, por dera është e hapur e ti urno e hyrë mbrenda.

Ujku hyri mbrenda iu afrua ngadal shtratit të gjyshës dhe e gëlltiti
gjyshën, pastaj veshi këmishën e natës së gjyshës, kapelën dhe syzat
dhe u shtre në shtrat.

Kur Kësulkuqja erdhi tek shtëpia e
gjyshës u befasua kur pa se dera ishte e hapur, ajo thiri gjyshën por
askush nuk u përgjegj. Kësulkuqja hyri mbrenda dhe iu afrua shtratit.
Aty ishte gjyshja. Por ishte diçka e çuditshme me gjyshën mendoi ajo.

- Gjyshe, gjyshe, pse i ke veshët kaq të mëdhenjë?!
- Që të dëgjojë më mirë! u përgjegj ujku me zë të gjyshës.
- Gjyshe, gjyshe, pse i ke sytë kaq të mëdhenjë?!
- Që të shohë ty më mirë! foli prap ujku.
- Gjyshe, gjyshe, pse e ke gojën kaq të madhe?!
- Që të gëlltijë më mirë! dhe sapo tha këte ujku u qua dhe e gëlltiti Kësëlkuqën.


Ujku ishte ngirë shum dhe vendosi të flejë. Ai bënte zë të lartë në
gjumë, aq të lartë sa që u dëgjonte dhe jasht, aty pranë kalonte një
gjyetarë dhe mendoi:
- Sa zë të çuditshëm bën gjyshja, të hyjë mbrenda dhe të shohë se si është me të.

Gjyetari hyri në shtëpi të gjyshës dhe pa ujkun të shtrirë në shtrat të
gjyshës. Gjyetari kuptoi se ujku kishte gëlltitur gjyshën dhe mori një
palë gërshër dhe preu barkun e ujkut kur aty pa jo vetëm gjyshën por
dhe Kësulkuqën e cila tha:
- Oh sa shum u frigësova, sa terë që ishte aty mbrenda!

pastaj ata mbledhën disa gurë të mdhej e i futën në bark të ujkut e kur
ujku u zgjua donte të pinte ujë. Ai shkoi pran lumit por kur u afrua
aty gurët ia muarën anën kështu që ai ra në lum dhe u fundos.

Kësulkuqja premtoi se kur më nuk do të largohet nga rruga e as të bisedon me ata që nuk i njeh.

Plaku e Plaka


Na ishte nje here plaku me plaken, dhe na zihen njeri me tjetrin…
pasi u zun te dy keta, vendosen te ndaheshin,
por na duhej te ndanin dhe mallin qe kishin ne menyre te barabart…
…edhe keshtu ben.

*plaku merr kaposhin
*plaka merr macen
*plaku merr sheqerin
*plaka merr kripen
*plaku merr mashen
*plaka merr kacin

edhe u ndan si perfundimisht te dy pleqt…

kalon nje fare kohe, dhe plaka e lan kripen dhe e nxjerr ne diell per ta thar…mirpo kripa na humbi, avulloi, dhe ngeli plaka pa kripeeeee dhe nuk kishte me se te gatuante me, dhe na ngeli pa ngren plaka….ashtu

ndersa plaku kishte sheqer edhe hante sheqerin….keshtuuuu

kur plaka vinte per te trazuar zjarrin i digjeshin dokat (duart)

ndersa plaku kishte mashen edhe nuk digjesh…

nje dite prej ditesh, ngelen te dy si perfundim pa ushqime dhe pa lek…

edhe cte bej cte bej thot plaku!?…i thot kaposhit…

O kaposh !
urdhero i thot kaposhi.

i thot plaku…kemi ngelur pa lek o kaposh, po dil e na gjej ndonje lek se nuk kemi me se te blejm buke.

e mire i thot kaposhi…

edhe keshtu vepron kaposhi, mer rrugen dhe niset per te gjetur lek per plakun…

ec e ec kaposhi, kur ne mes te rruges i del ujku.

i thot ujku kaposhit.

ku po vete o kaposh?

ja i thot kaposhi, kam dal te gjej ca lek se s’kemi me se te ham buke une edhe plaku…

oooo i thot ujku, a te vij edhe une me ty?

po… jo jo i thot kaposhi, se eshte rruge e larget edhe lodhesh.

jo ore jo, (i thot ujku) se nuk lodhem, po me ler te vij dhe une me ty.

epo mire hajde i thot kaposhi…dhe nisen te dy bashk.

ec e ec keta te dy, kur lodhet ujku.
i thot ujku kaposhit, o kaposh u lodha une, si t’ja bej?
a nuk te thash (i thot kaposhi) qe do lodhesh se eshte rruge e larget!
dhe e mer kaposhi ujkun dhe e fut tek barku…edhe nisen prap…

ec e ec, gjat rruges e njejta gje i ndodh edhe me dhelpren, lumin edhe ariun, edhe kaposhi beri te njeten gje si me ujkun(i futi te barku i vet) deri sa arriti tek mbreti.

kur arriti te mbreti kaposhi, hipi ne nje garth edhe ja nisi kenges…

kikiriki kikikua…dua cupen e mbretit per grua…
kikiriki kikikua…dua cupen e mbretit per grua…

kur e degjon mbreti.

hëu thot mbreti, kush eshte ky qerrata qe dashka cupen time per grua?

kapeni shpejt, i’u thot ushtareve te tij mbreti, dhe futeni tek kuajt e eger ta shkelin me kemb qe te ngordhi,,,dhe e kapin ushtaret e mbretit dhe e hedhin te kuajt e eger kaposhi…ndersa kaposhi,,,tak nxjerr ujkun nga barku dhe i ha ujku kuajt e eger.

del prap kaposhi dhe i’a nis prap kenges,
kikiriki kikikua…dua cupen e mbretit per grua…

hëu, prap mbreti, kapeni dhe futeni tek lepujt e eger, u thot mbreti ushtareve, qe ta han lepujt. e kapin ushtaret e hedhin kaposhin tek lepujt,,,kur kaposhi,,tak nxjerr dhelpren nga barku, dhe i ha dhelpra lepujt e eger,,,shpetoj prap kaposhiiii…
me te dal prap kaposhi i’a nis kenges serish…
kikiriki kikikua…dua cupen e mbretit per grua…

u cmend mbreti,,,kapeni u thot ushtareve dhe hidheni tek furra brenda qe te digjet nga zjarri…e kapin ushtaret e hedhin te zjarri kaposhin,,,,kur kaposhi tak, nxjerr lumin qe kishte tek barku i tij, dhe e shuan zjarrin lumiiiii,,,dhe keshtu shpetoj prap kaposhi.

del prap kaposhi dhe i’a nis prap kenges…

Kapeni tani, u thot mbreti ushtareve, dhe hidheni tek dhoma me florinj, te haj florinj sa te mbytet…
e kapin ushtaret, e fusin tek dhoma me florinj…
mbush barkun mire e mire me florinj kaposhi, dhe nxjerr ariun nga barku per te shqyer deren, e hap deren ariu, del kaposhi prap…
ne te ikur kaposhi, i’a merr edhe nje here kenges ne fund per inat te mbretit,,,kikiriki kikikua…dua cupen e mbretit per grua…edhe iken kaposhi, kthehet tek plaku…

u gezua plaku se i solli gjithe ato florinj kaposhi…

e shikon plaka dhe i vjen inat…
i thot plaka maces qe kishte ne shtepi…
po del edhe ti moj mace na gjej ndonje flori si kaposhi, se do ngordhim per buke…

e mire i thot macja se dal une,,,del macja, kap hardhuca, gjarprinj, neperka, edhe ja con plakes tek shtepia…i leshohen hardhucat ta han plaken… ndihme…ndihme… po therriste plaka, bjer me kacit plaka hardhucave, po nuk mundte t’i vriste te gjitha…ndihme… ndihme… therriste plaka.

e degjon plaku qe po kerkonte ndihme plaka e shkret, dhe vete e ndihmon… dhe e shpeton plaken nga hardhucaaaaat….

dhe pastaj bashkohen prap plaku me plaken dhe jetojn prap sebashku te gezuaaaaar…

Ngutja dhe Durimi

U takuan një here Ngutja dhe Durimi! te dy për te njëjtin hall; Ngutja kishte blere dy metra basme te bukur për te qepur një fustan.
Ajo e shtriu basmen ne tryeze dhe ...pa menduar gjatë ,mori gersheret e filloj te priste.
Prit këtej e prit andej e fap fap fap ,gerr gerr gerr, e bëri copa-copa gjithë basmen.Pasi bëri
këtë pune ,u mendua pakëz,morri dy copa dhe i vuri për se gjati trupit,dhe për te zezen e saj vuri
re qe kish bërë dem gjith copen.
-------Qyqja c'bëra !--tha me vehte Ngutja.--Asnje vajzë vajzë e vogël nuk do ta kish bërë këtë
e jo unë qe jam goxha cupe!
Por gabimi tani qe bërë.Ngutja perplaste duart dhe thoshte <> <>,por
pa dobi.Pasi u qetesua pak mendoi ; Po vete te shikoj pak Durimin,valle dhe ai e ka prishur copen
e pantallonave?.Dhe me një fryme vajti te Durimi.E gjeti me meter ne dorë ,duke matur me kujdes dhe duke shënuar me një cop sapuni .
Pastaj shtriu mbi te një pale pantallona te mbajtura te cilat mbuluan cip me cip vizatimin.
---Duket sikur çdo gjë është ne rregull -tha Durimi
---po ky cepi këtu sikur nuk ma mbush syrin.Pa ta kontrolloj, për bese bëra mirë qe nuk e preva,
duhet korrigjuar.Dhe vazhdonte te korigjonte rrethin e mesit....edhe këtë mirë e kam shënuar duke vazhduar
akoma me kujdes matjet dhe shënimet në fund tha;Tani nuk me mbetet gjë tjetër vetëm te marr
gersheren e te pres copen.ja ti mbajmë me shëndet dhe fer fer e preu copen.
Ngutja e habitur shumë nga Durimi e pyeti
--Kush te ka mësuar te presësh kaq bukur ,more Durim?
------Më ka mësuar gjyshja,-tha Durimi. --Po si? -vazhdoi kureshtare Ngutja
-----Ja më ka ngulur ne mendje gjashtë fjale
"Mat shtate her dhe fol Njeher"

Plaku dhe Tri Vajzat

Njëherë e një kohe jetonte një plak i cili kishte 3 vajza. Vajza e tij e preferuar ishte vajza e vogël se kjo ishte e padjallezuar ndërsa 2 vajzat e tjera e kishin gjithmonë mendjem për djallezi. Një ditë ky plaku do ikte ne qytet dhe pyeti se cilën nga vajzat se çfarë donin qe tu sidhte. Vajza e madhe tha qe ajo donte një varese me gurë diamanti, varesen me te shtrenjte qe babai do gjente. Vajza e dytë kerkoi një fustan perallor, me te bukurin ne qytet. Kur plaku pyeti vajzen e tretë ajo kerkoi një molle ku mund te shikoje tërë botën. Vajzat e medhaja filluan ta tallnin për kerkesen qe kishte bërë sepse ishte e pamundur te shikoje botën ne një molle. Babai shkoi në qytet dhe i bleu çdo vajzë dhuraten qe kerkoi. Ai gjithashtu gjeti edhe një molle ku mund te shikoje te gjithë botën. 2 vajzave te medhaja u dolen nga qejfi varesja dhe fustani brenda 1 jave ndërsa vajza e vogël ishte e lumtur me mollen e saj te vogël ku ajo mund te shikonte te tërë botën. Ato u bene shumë xheloze për motren e vogël dhe një ditë vendosen te shkojnë ne pyll për te mbledhur manafera dhe i kerkuan motres se vogël qe të shkonte me ato. Ajo ishte e padjallezuar kështu qe pranoi. Kur u futen thelle ne pyll ato e vrane motren e vogël. Moren mollen e saj dhe e varrosen atë aty ne mes te pyllit duke besuar se asnjëri sdo ta zbulonte varrin sepse asnjëri skalonte asnjëherë aty. Kur vajten ne shtepi ato i thanë babait qe motren e vogël e kishin ngrënë ujqerit. Babai u helmua shumë ne zemër dhe qe nga ajo ditë nuk qeshte me. Kaluan ditë, jave, muaj dhe gjatë kësaj kohe ne varrin e kësaj vajzes u rrit një kallam i gjatë. Një ditë prej ditesh një bari kaloi aty afër dhe e preu kallamin për ta bërë fyell. Por kur ai filloi ti binte fyellit qe kishte bërë një gjë e çuditshme ndodhte. Fyelli kendonte një këngë vajtuese e cila thoshte"Motrat e mija te keqija me vrane dhe me varrosen këtu. I vetmi sherim për mua do të ishte sperkatja e varrit tim me uj mbreteror. Bariu vajti tek princi dhe i tregoi për këtë gjë. Atëherë princi dha urdher qe ta sperkatnin varrin me uj mbreteror dhe ta sillnin vajzen ne pallatin mbretero. Kur ata e sperkaten varrin kjo vajza u ngrit dhe ata e cuan ne pallatin mbreteror. Ajo ishte shumë e bukur dhe princi vendosi qe te martohej me te. Por përpara se te martohej ai lajmeroi motrat e saj dhe babain qe te vinin ne pallatin mbreteror. Atëherë ai urdhëroi qe vajzat e keqija ti denonin. Qe nga ajo ditë ato do ishin sherbetoret e motres se tyre. Ndërsa babait te saj ai i dha një shtepi afër pallatit mbreteror qe ai të vinte ta takonte çupën sa herë te donte. Po atë ditë ata bene dasmen. Dasma e tyre ishte dasma me e bukur qe është bërë ndonjëherë dhe qe nga ajo ditë deri sot ata jetojne te lumtur ne pallatin e tyre mbreteror.

Njeriu i Varfer por Shumë i Zgjuar

Një here e një kohe rronte një njeri shumë i zgjuar,por shumë i varfer..Për te fituar buken e gojesky njeripunonte si gjelleberes tek një i pasur.I zoti mburrej për pasurite qe kishte por ishte torrollak.
Një ditë pasaniku ftoi disa miq për dreke. thirri gjelleberesin dhe e urdhëroi te gatuante vetemdy gjelle: gjellen me te mirë dhe gjellen me te keqe.
Gjelleberesi i hyri punës dhe gatoi gjellen me te mirë dhe atë me te keqe.
Kur u shtrua sofra,gjeleberesi shtroj gjellen e pare,gjuhe derri.
- Kjo është gjella me e mirë? - e pyeti i zoti.
- Kjo - iu pergjigj gjelleberesi.
- Popse thua qe është gjella me e mirë?
- Ai qe ka gjuhe, - tha gjelleberesi,- mund të flasë e mund te tregoje c´´mendon e c´ndien..prandaj gjuha është gjeja me e mirë ne botë.
Miqte qe ishin ulur ne tryeze i thanë.
- Të lumte, kështu është.
pasi perfunduan gjellen e pare,gjelleberesi pruri gjellen e dytë,e cila ishte gatuar pome gjuhe.
Pasaniku u zemerua keq dhe berrtiti.
-Çfarë bën kështu o i marrë.Me pare the se ishte gjeja me e mirë,ndrsa tani na doli me e keqja!!!
Gjelleberesi vuri buzen ne gaz dhe tha:
- Po,ashtu është.Gjuha është gjeja me e keqe ne botë..Me ndihmën e saj shumë njerëz gjithen kohën flasin veç marrezira.Këta gjerez te bardhen e bëjnë te zeze,te drejtën e bëjnë te shtrember,te miren e tekeqe,e kështu me radhe..
Të ftuarit dhe pse ishin torrollake,këtë here e kuptuan qe gjelleberesi donte te tallej me ta.Po nuk kishin c`te bënin tjetër,vune buzen ne gaz e bën gjoja u gezuan..
Gjelleberesi ishte vërtetë njeri i mencur..

Kali dhe Gomari





Një njeri kishte një kalë dhe një gomar. Kur njëherë ishin duke udhëtuar, gomari i tha kalit:


- Merr pak prej barrës sime, në qoftë se dëshiron të mbetem gjallë.


Kali nuk e dëgjoi. Kështu gomari, nga lodhja e tepërt, u rrëzua dhe ngordhi.


Kur i zoti mandej ja ngarkoi tërë barrën kalit, madje edhe lëkurën e gomarit të ngordhur, kali filloi të ankohej:


- Oh unë i mjeri, çka më gjeti! Nuk dëgjova që të mbartja barrë të
vogël, kurse tash, ja po i mbart të gjitha, madje edhe lëkurën e
gomarit të ngordhur.








Molla e Artë





Njëherë mbreti përhapi fjalë në tërë mbretërinë: "Atij që do të më thotë gënjeshtrën më të madhe do t'i jap një mollë të artë!"

Erdhën plot njerëz, që rrëfyen gënjeshtrat, por mbreti u thoshte
atyre:"Qenkan të gjitha të bukura, por kush më siguron mua që nuk janë
të vërteta?"


Një ditë te mbreti erdhi një fshatar, i cili i tha:


- Madhëri, kthemi florinjtë e mi!


- Florinjtë? - u habit mbreti.


- Po, m'i more javën e kaluar.


- Gënjen, s'të kam marrë asgjë, - bërtiti mbreti.


- Nëse kjo qenka gënjeshtër, - ia priti burri, - atëherë urdhëro të ma japin mollën e artë!


Mbreti krenar e finok s'deshi të dorëzohej. Bëri sikur iu kujtua:


- Ah, po, nuk gënjen, - i tha burrit. - Më ke dhënë vërtet ca florinj një javë më parë.


- Thashë unë? Ja, u kujtuat, Madhëri! Atëherë urdhëro të m'i kthejnë florinjtë e mi.


E ç'ti bënte mbreti? U detyrua t'ia jepte mollën e artë burrit të mençur.

Të jetosh me një grua





Të jetosh me një grua është vërtet e komplikuar. Vitin e parë, burri
flet dhe ajo dëgjon. Vitin e dytë, gruaja flet dhe burri dëgjon. Nga
viti i tretë e në vazhdim flasin që të dy dhe dëgjojnë komshinjtë.








Dashuria në çift





- Dhe një fjalë më shumë dhe do të kthehem në shtëpinë e prindërve! -,


thotë gruaja.


- Taksi! -, ja pret burri.





Si të mbajmë një martesë




Flemë në dhoma të veçanta, secili gatuan për hesap të vet, secili i
bën pushimet ku ti teket. Me pak fjalë, bëjmë të pamundurën për të
mbajtur në këmbë martesën...!





Tek doktorri




Një burrë nga e keqja shkon tek doktorri për herë të parë në jetën
e tij. Pasi e viziton, doktorri i thotë që nuk duhet të pijë duhan, të
pijë alkol, të hajë shumë, të mos bëjë dashuri etj, etj.


Burri pasi e dëgjon me vëmendje i kthehet:


- More doktor, besoj se nuk ke ndër mend që të vdes i shëndoshë...!

Peshorja





Një burrë peshohet në një peshore automatike në farmaci. Peshorja,
përveç peshës, përcaktonte dhe horoskopin. Burri duke i treguar
biletën, i thotë të shoqes.


- Shiko, thotë që jam energjik, simpatik, plot të papritura, interesant, etj.


- Pa ta shoh. Ke të drejtë. Edhe pesha është gabim...!

Të jetosh me një grua
Të jetosh me një grua është vërtet e komplikuar. Vitin e parë, burri
flet dhe ajo dëgjon. Vitin e dytë, gruaja flet dhe burri dëgjon. Nga
viti i tretë e në vazhdim flasin që të dy dhe dëgjojnë komshinjtë.

Dashuria në çift
- Dhe një fjalë më shumë dhe do të kthehem në shtëpinë e prindërve! -,
thotë gruaja.

- Taksi! -, ja pret burri.
Si të mbajmë një martesë
Flemë në dhoma të veçanta, secili gatuan për hesap të vet, secili i
bën pushimet ku ti teket. Me pak fjalë, bëjmë të pamundurën për të
mbajtur në këmbë martesën...!
Tek doktorri
Një burrë nga e keqja shkon tek doktorri për herë të parë në jetën
e tij. Pasi e viziton, doktorri i thotë që nuk duhet të pijë duhan, të
pijë alkol, të hajë shumë, të mos bëjë dashuri etj, etj.
Burri pasi e dëgjon me vëmendje i kthehet:

- More doktor, besoj se nuk ke ndër mend që të vdes i shëndoshë...!

Prallë një djal ishte pak mangjistar dhe shkoi të msonte takoi ni plak te ni shpell dhe ai ta ku po shkon te mbreti gam që është zot jo ai jo ka një tjetër zot ai jo të tregoj dh ai i tregogjithshka dhe ai shkoi atje dhe tha se nuk je zot ka një tjetër zot dhe ta qoje te shpella rzuar mbyteni dhe kur e quan ai jultzotit dhe ai nëdimoj dhe ata ran kur u kthy pa se e kishin mbyter plakin shkoj te mbreti dhe prsëri tha ta qoni te liqeni ta mbysni dhe ai prsëri ju lut zotit dhe ai i ndinoji kur u kthy mbretita se sulminte dhe zoti ja thente shiqetat djaloshi ta se nse do më mbutë thuaj në emr të zotit djaloshi besintar dhe e mbyti djaloshin dhe filloi lufta dhe fituan popolli. money

Hasan Karcylli:
Ish kan niher Ni Mbret Edhe Qdo Dite thirrke ka nje njeri Edhe ja bojke 3 pytje ai qe si dike e mytke ai qe i dike Pshtojke...! Qeshtu edhe ni dite i erdh reni hasan karcyllit Edhe Kur shkoj te mbreti Ja boni Pytjen e Pare- Hasan Jasht a Eshte Dite a Nate? se ata ishin Mbrenda ne Pallat. Hasani sdi Qka me than edhe ja bon- Edhe Dit edhe Nate... Kur te del mbreti jasht e sheh se Eshte tu u Terru...Hasani Pshtoj. Ne Pytjen e dyte Mbreti ja bon Hasan Karcyllit- Hasan gruja Jem A ka Qik A djal se e kishe Grun Shtatzan?? Sdi qka me i thon ja bon Edhe Qik edhe Djal. kur Lindi ajo Lindi Byneq Qik e djal...Edhe pytjen e Dyt Hasani Pshtoj... Ne Pytjen e 3 Mbreti e merr Ni Karcyll ne dore Edhe ja bon Hasanit Hasan si ta dish qka kom ne dore Pshtove si mos ta dish ka met myt...
Hasani ja nis e flet E more KARCYLL more Karcyll Dy her Ngusht e streti Ngrusht ..... Mbreti I thot Bravo Hasan se e qillove e qel dhe e sheh ky Karcyllin......Qeshtu Hasani PShtoj...




VeddaT

PERRALLA PER MBRETIN LAKURIQ Na

Ishte njehere nje Mbret dhe nje Mbreteri. Mbreti kishte oborrtare dhe
sherbetoret e tij, kishte edhe pasuri te cilen e kishte marre nga
mbreteria dhe populli i tij qe jetonte ne varferi. Po afrohej festa e
Mbreterise se tij. Mbreti kishte vendosur qe ate dite te vishej me
bukur se cdohere gjate jetes se tij... Kishte ftuar, kishte kerkuar
rrobaqepesit me te mire, me te njohur nga e gjithe Mbreteria, por nuk
ishte i kenaqur, pastaj ai filloi te kerkoje neper bote ...
Nje dite ne oborrin e tij mbreteror u paraqiten tre rrobaqepes te cilet
kishin degjuar se Mbreti po i kerkonte rrobaqepesit me te mire, ata i
thane se po vinin nga nje vend i larget i botes, dhe se mbretit do t'i
qepnin rrobat me te bukura qe s'i ka asnje mbret ne bote
Mbreti u gezua shume kur i degjoi, -Ja tha tani i gjeta. Une do te vishem dhe
do te behemi Mbreti me i bukur nga te gjithe mbreterit e botes dhe
gjithe bota do te me njohe dhe do te degjoje kete ...
Ju siguroi rrobaqepesve mendafshin me te bukur, me te mire dhe me te
shtrenjte ... Dhe tre rrobaqepesit filluan punen, punonin nate e dite,
qe mbretin e tyre ta benin te lumtur me rrobat qe do t'i qepnin ata
...kaluan jave e muaj te tera, por rrobat nuk ishin gati
Mbreti po priste me padurim qe t'i vishte teshat qe s'i kishte askush ne bote
... Dhe erdhi dita e madhe, dita kur ai do te behej i bukur si
asnjehere, dita kur do te festonte dhe do te gezonte ne diten e
Mbreterise se tij ... shkoi te rrobaqepesit me ndihmesit dhe
sherbetoret e tij ...rrobaqepesit bene sikur i nxoren nga arka e arte
rrobat prej mendafshi, e xhveshen Mbretin dhe filluan t'ia veshin
rrobat e reja ... - Keto thane ata, jane nga mendafshi me i shtrenjte,
jane shume te holla, saqe ti o i madhi Mbret nuk do t'i ndjesh fare ne
trup?! dhe bene sikur ia veshen ...
Mbreti i lumtur u kthye kah ndihmesit dhe sherbetoret e tij,-
He tha si dukem tani,
A dukem tamam Mbret ?!
... ata u pane njeri me tjetrin, dhe s'u besuan syve te tyre, sepse Mbreti ishte lakuriq, nuk kishte te veshur asgje
Tre rrobaqepesit, ne te vertete ishin tre mashtrues, te cilet kishin vendosur te pasurohen nga ajo iu afronte Mbreti...
- Ndihmesit dhe sherbetoret shikuan me dyshim,por askush nuk kishte guxim t'i thoshte Mbretit se eshte lakuriq ...
Erdhi koha qe Mbreti te parakalonte nga Pallati i tij Mbreteror ne rruget e
qytetit , ku ishte mbledhur i gjithe populli qe ta shihte nga afer
Mbretin dhe rrobat e tij per te cilat flitej ne tere Mbreterine ...
Mbreti krenar po parakalonte para turmave te njerezve te cilet ishin mbledhur
ta shohin ...dhe atehere populli i shkrete e pa se Mbreti i tyre i
dashur ishte lakuriq, por kete nuk kishte guxim ta thoshte askush ...
vetem nje femije kur e pa ashtu, guxoi e tha -Mbreti qenka lakuriq !!! Dhe atehere Mbreti e pa se vertet kishte qene lakuriq...

kur një Zog fillon të cicëroj

Genci i vogël është një fëmij që sapo ka mbushur gjashtë vjeç. Nëna e zgjon përditë herët sapo agon dielli, e mëson që tani t'i veshi vetë rrobat, dhe e thërret kur e ka mëngjesin gati në tavolinë që Genci të vij e t'ulet për të ngrënë. Ai gëzohet duke parë kukllat tek televizori, dhe herëpas here pyet nënën e tij se pse ka fëmij të këqinj tek përrallat e televizorit. Nëna e tij e sheh duke buzëqeshur, e i thotë Gencit të vogël, "Një ditë kur të rritesh e të bëhesh më i madh do të mësosh biri im. Bota kështu është e ka gjithnjë njërëz të këqinj, po nëse do dëgjosh mamin ti ji gjithnjë djal i mirë." Genci i vogël tund kokën në shënjë pohimi se ai e dëgjon nënën, dhe sepse ai e do shumë atë. Ajo e merr pasi ai mbaron mëngjesin me vete, dhe duke ecur ata të dy shkojnë përdore bashkë për te kopshti ku Genci kalon paraditen me fëmij të tjerë, tek një shtëpi e vogël me oborr, tek rruga e Elbasanit në Tiranë. Genci e përqafon nënën kur ata arrijnë tek dera e kopshtit, e më pas ajo shkon për në punë. Genci gjithnjë hyn me vrap për tek kopshti që të shoh se kush nga shokët e tij ka ardhur i pari, sepse teta edukatorja i ka thënë se kush vjen i pari, mund të zgjedhi lojrat që ata do të luajnë gjatë ditës. Genci gëzohet shumë kur luan me shokët e tij, dhe të gjithë ata e shohin Gencin si një shok të mirë. Brisilda është gjithnjë ajo që flet me zë të lart, e teta edukatorja gjithnjë e qorton atë të parën. Pastaj vjen Shkëlqimi që nuk di të përmbahet dot tek karrikja duke i rënë me bryl atyre që i ulen afër. Asnjë nga fëmijet e tjerë nuk duan t'i ulen pranë tek tavolina katrore, por megjithatë ai është djali që i bën të gjithë të qeshin, e prapseprap fëmijët e dëgjojnë me gjithë vëmëndje atë kur bën shakatë e tij. Iliri është çuni më i çuditshëm e që me zorr flet, saqë nganjëherë fëmijët harrojnë fare se është edhe ai në loj me ta. Fëmijët ndahen në katër grupe të vogla, secili tek tavolina e tyre që i cakton teta edukatorja në mëngjes. Teuta gjithnjë i buzëqesh Gencit, ajo i buzëqesh të gjithëve, prandaj gjithë fëmijët e thërrasin "Buzëqeshja" në vënd se Teuta. Genci i do shumë shokët e shoqet e tij që përmëndëm, Adelën, Ermalin, Valbonën më kaçurrela, Gjergjin e gjithë fëmijët e tjerë.
Kur vjen dreka Genci sheh nga dritarja se mos nëna i ka ardhur tek kangjellat. Ajo vjen aty dhe e thërret dy-tre herë "Genci, Genci" dhe ai e di se duhet ta presi duke parë prej dritares. Ai i thotë edukatores kur ajo është aty, dhe ajo e përqafon dhe e lë të shkoj. Genci shkon me vrap t'i japi dorën nënës, e ata të dy shkojnë përdore në shtëpi.

Mbasdite vjen edhe babi në shtëpi nga puna, e nganjëherë ata luajnë bashkë të dy, ndërsa nëna bën ndonjë punë në shtëpi. Babi një ditë solli një zog në shtëpi, dhe kur Genci e pa u gëzua shumë. Ai rrinte gjithnjë në kafaz, dhe nëna i patë thënë Gencit që meqë e donte aq shumë, ai të përkujdesej duke i ndruar ujin dhe duke i dhënë ushqimin përditë. Genci çdo mbasdite kontrollonte dy kutitë brënda kafazit dhe nuk harronte që t'i linte gjithnjë plotë. Shumë ditë kaluan, mirëpo Genci nuk e dëgjoj asnjëherë të këndoj zogun. Një ditë kur babi e mami ishin të zënë me punë, ai e pa zogun dhe mendoj t'i flasi dy fjalë:
"Zogu vogël pse nuk këndon asnjëherë ti?"
Zogu lëvizi vetëm qëpallat por nuk bëri asnjë zë. Genci mendoj t'i flasi prap:
"Zogu vogël çfarë të mungon, mos do të fluturosh i lirë?"
Zogu bëri vetëm një "ciu" por nuk lëvizi. Gencit iu duk sikur zogu i vogël i pati folur, e se "ciu" ishte "po." Ai vendosi ta hap derën e kafazit, dhe u largua pak që zogu mos të kishte frikë. Zogu sapo pa që dera ishte e hapur, ai shkundi krahët e filloj të fluturoj i lirë. Menjëherë ai ishte duke fluturuar e me shpejtësi rreth e qark dhomës, e filloj të bëj një cicërim shumë të bukur. Genci i vogël filloj të hidhej lart e poshtëë nga gëzimi se po e dëgjonte më në fund zogun, e se cicërima e tij ishte një tingull shumë i bukur. Me vrap erdhi babi i Gencit në dhomë kur dëgjoj se aty po bëhej shumë zhurmë. Ai pa zogun të cicëroj e të fluturoj me shpejtësi gjithandej, dhe vështroj tek sytë e Gencit një gëzim shumë të madh. Prandaj ai vendosi që mos ta zërë prap zogun, por në vënd ai shkoj të çeli dritaren e dhomës së Gencit. Zogu menjëherë e gjeti rrugën dhe fluturoj i lirë.

Që atë ditë tek dritarja e Gencit jashtë ku duket pema, çdo mëngjes kur dielli sapo del, zogu vjen tek dritarja dhe fillon të cicëroj. Tani ai nuk vjen më vetëm, por ai sjellë edhe zogj të tjerë me vete që ta zgjojnë Gencin e vogël çdo mëngjes duke cicëruar tingujt e gëzimit që zogjtë ndjejnë kur ata janë të lirë në fluturim. Dhe Genci tani zgjohet i gëzuar kur dëgjon cicërimat në mëngjes se zogu më në fund cicëron, e bën një tingull të bukur, dhe Gencit nuk i duhet më ta ushqej e të kujdeset për të. Megjithatë Gencit i duket sikur zogun e ka në dhomë.


Mbrapa tregimit të shkurtër: Zogu në kafaz përfaqson mua, ndërsa Genci i vogël çfarë unë nuk pata kur isha fëmij. Kjo për arsye se jam rritur në "vetmi" pa fëmij të tjerë, dhe në fakt edhe larg vllait tim. Nuk i vë dot faj prindërve të mij sepse ata në fakt nuk kanë faj, kështu ishin kushtet e atëhershme të Shqipërisë. Fillimisht më bëri për të qeshur kur përshkruaja fëmijët tek kopshti, dhe unë nuk e dija pse po dilte kështu ky shkrim. Unë dija vetëm se në fund zogu çlirohej i lirë. Kur e rimendova prap fillova të qaj, sepse unë kuptova se ishte jeta ime që unë po përshkruaja. Prandaj iu lutem juve që keni fëmijë t'i jepni sa më shumë gëzim e dashuri atyre, sepse atyre u nevojitet shumë, e ata kanë shumë nevoj për këto ndjenja. Ata janë e ardhmja, e ndaj atyre u duhet mësuar gëzimi e dashuria, prandaj nëse dëshironi mund t'i lexoni këtë tregim atyre para se të flenë.

Arbereshi i Vogel

Ditën kur Gjergji shkoi për herë të parë në shkollë, nuk ndjehu asnjë gëzim. Mësuesi foli e foli dhe djali pothuajse s'mori vesh gjë. Ai fliste në një gjuhe që Gjergji nuk e kuptonte.
Gjergji rrinte në bankë, me kokën e mbështetur në te dy duart dhe s'dinte ç'të bënte. Shikonte muret, vërente dritaret, ndiqte lëvizjet e mësuesit. Ora nuk ecte dhe ai ndiente sikur dikush e mbante me zor në klasë.
Mezi priti sa të mbaronte mësimi i ditës së parë. Doli nga shkolla dhe, i mërzitur, u kthye në shtëpi. te porta e vjetër me hark, takoi gjyshin. Gjyshi i përkëdheli kokën dhe e pyeti :
- Hë, Gjergj, si shkove sot në shkollë?
Djali u vrenjt në fytyrë dhe uli sytë. Iu lidh gjuha.
- Ti fol, more trim, ç'më rri kështu? - ngriti zërin gjyshi - Mos të ka rrahur njeri?
-Jo, - u përgjigj djali dhe me sy të përlotur mbështeti kokën pas trupit të gjyshit.
Plaku e vështroi nipin e dëshpëruar dhe i erdhi keq.
- Gjysh, jo, nuk shkoj më në shkollë. Mësuesi flet vetëm Italisht e unë s'kuptoj gjë. Pse, nuk ka shkollë arbërisht?
Gjyshi u mundua të buzëqeshte.
-Dalëngadalë do ta kuptosh çfarë thotë mësuesi. Mos u mërzit, - i tha të nipit - Po më thuaj çfarë mësove sot?
- Thash që unë nuk kuptova asgjë, o gjysh - i tha Gjergji me sy të përlotur - Pse nuk flasim në shkollë siç flasim në shtëpi, siç flet mami, babi, ti gjysh, nëna, dhe xhaxhai?
-Ke të drejtë Gjergj, në shkollë këtu flasin gjuhën e tyre, dhe jo gjuhën tonë. Gjuha jonë është gjuha shqipe.
-Po pse ne flasim ndryshe nga Italianët? - pyeti Gjergji.
-Po ata janë në vendin e tyre o Gjergj, ne jemi të ardhur këtu - ia priti gjyshi.
-Nuk të kuptoj, gjysh - tha Gjergji duke e vështruar në sy.
Gjyshi e mori djalin përdore, dhe bashkë filluan të ecnin në një rrugice të ngushtë, e më pas, drejt një kodre të lartë. Atje lart ishte një lis i gjatë degëshumë. Kur arriten atje gjyshi tha:
-Këtu do rrimë dhe do bisedojmë pak. Si thua?
-Mirë. - tha djali.
Pasi plaku erdhi rreth e rrotull lisit e pyeti djalin:
- A ngjitesh dot në majë të lisit, Gjergj?
-Ngjitem, si nuk ngjitem! - tha djali i gëzuar.
Gjyshi nxori nga xhepi një shami të kuqe, dhe i tha djalit ta lidhte këtë shami në majën e këtij lisi të gjatë. Djali u nis gjithë gëzim.Pasi Gjergji arriti majën e lisit, gjyshi i tha ta nxirrte shaminë, dhe ta lidhte fortë. Gjyshi pyeti:
-ç'po bën shamia?
-Asgjë, gjysh.
-A po e valëvit era?
-Po, gjysh.
-Nga po valëvit, nga lindja apo nga përëndimi?
-Nuk e di, gjysh.
Gjyshi priti dhe pastaj tha:
-Nga deti, apo nga toka?
-Nga deti, nga deti...
-Shumë mirë, shiko mirë andej nga deti, dhe zbrit pastaj, mirë?
Gjergji po shikonte, po nuk po kuptonte asgjë. Pasi pa nga deti, ai zbriti poshtëë lisit. Kur u afrua afër gjyshit, gjyshi i tha:
-Dëgjo të thotë një fjalë gjyshi sot, që të mbash mënd deri sa të rrosh. Andej nga deti, ku valëviste shamia e kuqe, është Arbëria. Atje është dheu ynë. Këtu, në Itali, në jemi në vënd të huaj. Para shumë vitesh, gjyshi i gjyshit tim luftoi me Skëndërbeun, kundra turqëve. Kur mbaroi lufta familja e tij erdhi këtu. Kur erdhën, ata ndërtuan vendin e tyre. Ne këndojme dhe qajmë Arbërisht, atë kemi folur të gjithë, prandaj ti nuk kuptove gjë në shkollë sot. Do kuptosh më vonë, se këtu do jetosh. Por mba mënd "Ta kesh për nder që jë arbëresh dhe këtë emër ta mbash lart". A ma jep fjalën?
- Po, gjysh, ta jap- tha Gjergji i mallëngjyer.
Dhe pastaj ai ngriti zërin dhe tha:
- Për gjakun e arbërit, do të rroj dhe do të vdes arbëresh...
Gjyshi e puthi në ball, fshiu sytë, dhe ia tha të shkonin në shtëpi tani. Djali shikoi dhë njëherë shaminë e kuqe dhe tha:
-Shamia valëvitet nga Arbëria, që është në anën tjetër të detit, apo jo?
-Po, Gjergj, - tha gjyshi.

Mimoza Llastica

Ah, çfarë llastice ka qënë ajo Mimoza! Ju nuk e keni njohur atëherë, por po ta njihnit, do ta merrnit inat.
Sa herë që zbriste shkallët e pallatit dhe na gjente duke luajtur në oborr, kërkonte të hynte patjetër në lojë.
- Moj Moza, ik mos na e prish lojën! - i bërtiste Sava.
Po
ku pyeste Moza! Ne luanim me litar, ajo hidhej pa rradhë. Ne luanim
luftash, ajo e merrte topin dhe vinte përqark pallatit. Ne luanim
kukamçeftas, ajo kallëzonte se ku ishim fshehur.
Kishim rënë ne hall të madh.
-Rri moj Moza sa të mbarojë loja dhe pastaj luaj edhe ti!
Moza zbardhte dhëmbet dhe ikte me vrap.
-Shiko, - i thoshte Sava, që zemërohej kollaj, - po të zura, e zeza ti!
-Posi! - ia kthente Moza duke qëndruar larg. - Pa provoje njëherë!
Sava
kafshonte buzën e poshtme dhe turrej ta kapte. Moza ikte me vrap,
ngjiste shkallët e jashtme të pallatit dhe thërriste si me të qarë :
- Mami, olele, mami!
Dhe sapo Sava bëhej gati t'i hiqte ndonjë të mirë apo ta tërhiqte për flokësh, dilte në dritare koka e mamit të Mozës:
-U, ç'bën ashtu, moj Sava? Me Mozën merresh ti? Po ajo është e vogël!
Po më shpesh në dritare dilte koka e gjyshes, që i mbante flokët lidhur prapa.
-T'i këput veshët, dëgjove? S'ke turp! ... Ik tutje ...
Sava ishte aq e nxehur, sa lotët e pengonin të fliste. Atëherë flisnim ne:
-Nuk e ka fajin Sava, fajin e ka Moza... Moza na prish lojën.
-Hë,
se nuk u bë qameti! E vogël është Moza, -ua kthente gjyshja dhe e
merrte Mozën përdore dhe e fuste brënda. Ajo nuk rrinte fëre të na
dëgjonte që t'i tregonim fajin e Mozës.
Po Moza nuk ishte e vogël.
Ajo ishte sa ne, biles nga shtati ua kalonte disave prej nesh, por ajo
ishte llasticë e madhe. Veç ta shikoje!
Dhe vërtetë, ta shikoje,
ishte e bukur, e pastër, si ato kukullat e mëdha qe i vënë në vitrinat
e dyqaneve. Rrinte e veshur shumë mirë, gjithnjë me rroba të reja.
E
pse të mos mbahej ashtu? Ajo ishte vajzë e vetme! Për Mozën kujdeseshin
të gjithë njerëzit e shtëpisë: babi, mami, gjyshja, dhe gjyshi. Në
shtëpinë e Mozës dëgjohet vetëm emri i saj.
Ju nuk i keni parë
ndonjëherë lodrat e Mozës; të gjitha lodrat e pazarit ia kanë blerë dhe
ia kanë prurë në shtëpi: kukulla lloj-lloj, topa të vegjël e të
mëdhenj, kuti me qëndisma, enë guzhine... Moza ka edhe një biçikletë,
ka edhe makinë të vogël, me të cilën i bie rreth e përqark pallatit.
Ne, të tjerat, jo se nuk kemi lodra, kemi, po nuk kemi aq shumë dhe s'janë aq të bukura si na duken ato të Mozës.
Dhe,
të themi të drejtën, lodrat e Mozës na prishin gjithmonë mëndjen, sepse
në të vërtetë nuk na pëlqente Moza llasticë, por lodrat dhe sendet e
saj na tëhiqnin.
Gjithmonë ndodhte kështu: Mozën e merrte mami ose
gjyshja dhe e fuste brënda në shtëpi, ne ktheheshim të mërzitura dhe
vazhdonim lojën. Na vinte inat që gjyshja dhe mami i saj nuk na jepnin
kurrë të drejtë. Vetëm Sava thoshte e zemëruar:
-Do ta shohë ajo, do ta shohë! Llastica!
Po
nuk kalonte shumë dhe Moza zbriste prapë ne oborr me ndonjë kukull të
madhe në duar ose me makinën që ia mbante gjyshja. Ah, sa të bukura na
dukeshin ato! Në fillim ne bënim sikur nuk e shikonim, po dalëngadalë
na ikte inati, dhe duke parë lodrat e Mozës, harronim lojën. E para e
linte lojën Eva. Ajo thoshte :
-Unë nuk loz më, se u lodha.
Dilte
nga loja dhe pas pak i afrohej Mozës. Moza ia jepte menjëherë kukullën
ose çdo gjë tjetër që kishte në dorë dhe, si për inat, shikonte nga ne.
Ne të tjerat, tani nuk kishim më mëndjen tek loja dhe një nga një
largoheshim, deri sa loja prishej fare. Ikte Klara, ikte Tina, ikte
Edita ... dhe mbeteshim vetëm unë dhe Sava. Ne të dyjave, jo se nuk na
pëlqenin lodrat e Mozës, na pëlqenin shumë, po se si na vinte, ashtu.
Na kapte inati. Ishte Moza fajtore dhe, në vend që të vinte ajo tek ne,
venim ne tek ajo. A ishte e drejtë kjo? Nuk ishte hiç e drejtë, po
hajde t'ua mbushje mendjën Evës, Klarës, Editës, Tinës. Ato
zemëroheshin kur Moza na prishte lojën, po kur dilte në oborr me lodrat
e saj, e harronin shpejt zemërimin dhe i afroheshin e loznin sikur nuk
kishte ndodhur asnjë.
Ah, sikur ta dini sa nxehesha unë e Sava,
sidomos Sava. Ta shikonit Savën si bëhej. Donte të shkonte t'u prishte
lojën, t'i shante, biles nganjëherë i hipte ne kokë t'i rrihte. Po unë
s'e lija.
-Hajde ikim, - i thosha, - Punë e madhe!
Ah, çfare
dinake ishte ajo Moza! I nxirrte lodrat sa të na prishte lojën, e t'u
merrte mëndjen atyre "budallaqeve" dhe pastaj e dinte vetë ajo. Sepse
gjithnjë ndodhte kështu: Ua linte pak lodrën në dorë dhe ua merrte. U
thoshte : "Mjaft tani, se më flet mami!"
I mbante sa i mbante, pastaj i dëbonte. Po i dëbonte!
U thoshte :"Ikni, tani se nuk loz më!, Ikni se do loz vetë!, Ikni se u mërzita!"
Kështu
na kishte dëbuar njëherë edhe mua me Savën dhe ne që atë ditë nuk
shkelnim më në shtëpinë e saj. Pse, ç'ishim ne, shërbëtoret e Mozës?!
Po
hajde t'ua mbushje mendjen të gjitha shoqeve të pallatit, që i venin
Mozës. Ato kujtonin se ne e kishim inat kot Mozën, sikur ia kishim zili
lodrat.
Po ne nuk na bëhej vonë.
Kaloi kështu një javë, një muaj,
dy, kur një ditë Klara na u zemërua aq keq me Mozën, se s'duronte ta
shihte me sy. I kishte mbajtur bukën e lyer me gjalp, kurse, Moza
kishte bredhur me biçikletë dhe pastaj i kishte thënë:
"Pse ma ke lëpire gjalpin?"
Një
ditë tjetër iku dhe Tina nga Moza. Ikën me rradhë dhe të tjerat. E
fundit iku Eva. Të gjitha nuk i flitnin më Mozës. Ajo ishte llasticë,
qe s'i gjëndej shoqja!
Kështu, Moza mbeti vetëm, pa shoqe. Ta
shikoje kur zbriste shkallët e dilte në oborr; ngarkohej me gjithë ato
lodrat, merrte edhe biçikletën dhe makinën e vogël, por asnjë nuk i
afrohej. Ne as e shihnim, as i flitnim, por vazhdonim lojën. Asaj i
vinte plasje.
Në fillim priste t'i shkonte ndonjë nga ne. Por, kur pa që asnjë nuk i vajti, zuri të na thërriste me emër:
-Eva do të lozësh? Na.
Zbriste
nga biçikleta dhe priste t'i shkonte Eva por ajo nuk luante nga vëndi,
biles edhe kur i prishej mendja, Sava e shikonte me inat dhe Eva nuk
guxonte.
Erdhi një ditë që Moza mbeti pa shoqe fare. Lozte me
Blertën, që ju s'e njihni, me një vajzë të vogël, që s'ka mësuar akoma
të flasë. Ne kjo na gëzonte.
Por Moza u mërzit shumë dhe si duket u tha mami dhe babit. Zbriti mami i saj dhe na tha:
-Vajza, pse s'lozni me Mozën?
Ne nuk folëm njëherë, por Sava, që është brisk nga goja, i tha:
-Moza është llasticë!
-I marrsh të keqen Mozës, - u degjua zëri i gjyshes nga dritarja, - llasticë je vetë!
Mami
i Mozës u zemërua, por jo me ne, me gjyshen. Ajo nuk foli më. Mori
Mozën dhe iku. Nga kjo ne kuptuam se edhe mami i saj nuk donte që Moza
të ishte llasticë.
Tani Moza rri fare vetëm. Nuk i zbret më lodrat. Na shikon ne që lozim dhe as na flet, as na nget.
Herën
e fundit ndodhi kështu: Ne po loznim prapa pallatit me litar. Kur
papritmas u fut në mes Moza dhe deshi të hidhej. Sava, që rretullonte
një anë të litarit, sapo e pa, ndaloi lojën. Anën tjetër të litarit e
mbante Eva.
-Tunde Eva! - tha me gjysëm zëri Moza.
Por edhe Eva e lëshoi litarin.
-Ti je llasticë! - tha një nga ne.
Padashur ne u grumbulluam dhe e vumë Mozen në mes. Ajo mbante kokën ngritur, po sytë i kishte ulur poshtëë.
-Ti nuk je shoqja jonë, - tha Sava. - ti ke shoqe vetëm veten.
Ajo uli menjëherë kokën.
-Llasticë! - thirri Eva
-Llasticë! - thirrëm edhe ne të tjerat.
Moza
mbuloi me duar fytyrën dhe menjëherë ia plasi të qarit. Ne nuk folëm
fare, as unë, as Sava, asnjë. Ajo qante pa zë, por i gjithë trupi i
dridhej. Ne kishim bërë një rreth përqark saj.
-Hajde vajza
vazhdojmë lojën! - thirri Sava dhe kapi litarin. Ne u shpërndamë dhe,
kur filluam të lëviznim litarin, ajo iku me vrap për në shtëpi.
Qysh atë ditë, Moza e kuptoi gabimin, e kuptoi se ishte bërë llasticë dhe llasticat nuk kanë shoqe.
Ajo
vërtetë kishte shumë lodra, kishte mamin, babin, gjyshen dhe gjyshin,
por ato nuk ishin shoqe. Nuk ishin ato shoqet me të cilat rri dhe loz
gjithë ditën. Ajo nuk ishte e gëzuar si vajzat e tjera të pallatit tonë.
Një ditë ajo po zbriste shkallët e pallatit. Dalëngadalë ajo u afrua aty ku po loznim ne dhe na pyeti :
-A të loz edhe unë?
Ne po shikonim nga Sava, asaj i erdhi keq, edhe ne na erdhi keq kur pamë sytë me lotë të Mozës.
-Mirë, - tha Sava.
Ajo e gëzuar u fut në lojë, dhe prej asaj kohe, Moza e kuptoi gabimin e saj dhe ne nuk e thërrisnim më llasticë.

Kësulkuqja

Na ishte një herë një vajzë e vogël e cila e kishte emrin Kësulkuqe. Ajo ishte shum e sjellshme dhe e mirë sa që të gjithë e donin.
Atë e quanin kësulëkuqe sepse gjithmonë bante një kësuë të kuqe mbi kokë.

Një ditë itha nëna Kësulkuqës:
- Kësulkuqe, mere këtë shportë me ëmbëlsira dhe dërgoja gjyshës, do të i bëjë mirë asaj tani kur është e shtruar në shtratë e sëmurë. Nisu menjëherë dhe ke kujdes se mos humbesh në pyllë.




K ësulkuqja mori rrugën për në shtëpi të gjyshës e cila gjindej në pyll.
Rrugës takoi ujkun, por Kësulkuqja nuk dinte se ai ishte një bishë
e rrezikshme prandaj dhe nuk u frigoi por e përshëndeti ujkun.
Ujku e pyeti Kësulkuqën:
- Ku je nisur kaq herët në mëngjez?
- Jam duke shkuar tek gjyshja ime e cila është e sëmurë.
- Në anën tjetër të pyellit, pranë atyre ter lisave të gjatë.

Kur ujku kuptoi kët, mendonte ai në vete se Kësulkuqja do vijë mirë pasi ai ta ket ngrënë gjyshën. Që të jetë i sigurt se do mbrinë para saj tek shtëpia e gjyshes ai i tha Kësulkuqes:
- Shihe se ç'lule të bukura janë këtu, a nuk do i mbledhish disa për gjyshën?
E gjithashtu mund të pushosh pak e të dëgjosh këngën e bukur të zogjëve e njëkohsisht të zish pak hije nën dru tani kur ësht kaq ngrohët.
Kësulkuqja e dëgjoi ujkun dhe veproi ashtu si i tha ai.

Ujku vrapoi për në shtëpi të gjyshës dhe trokiti në derë.
- Kush është? Thiri gjyshja nga brenda.
- Është Kësulkuqja, u përgjek ujku duke u munduar të bëj zërin e Kësulkuqës.
- Unë jam e shtrirë në shtrat, por dera është e hapur e ti urno e hyrë mbrenda.
Ujku hyri mbrenda iu afrua ngadal shtratit të gjyshës dhe e gëlltiti gjyshën, pastaj veshi këmishën e natës së gjyshës, kapelën dhe syzat dhe u shtre në shtrat.

Kur Kësulkuqja erdhi tek shtëpia e gjyshës u befasua kur pa se dera ishte e hapur, ajo thiri gjyshën por askush nuk u përgjegj. Kësulkuqja hyri mbrenda dhe iu afrua shtratit. Aty ishte gjyshja. Por ishte diçka e çuditshme me gjyshën mendoi ajo.

- Gjyshe, gjyshe, pse i ke veshët kaq të mëdhenjë?!
- Që të dëgjojë më mirë! u përgjegj ujku me zë të gjyshës.
- Gjyshe, gjyshe, pse i ke sytë kaq të mëdhenjë?!
- Që të shohë ty më mirë! foli prap ujku.
- Gjyshe, gjyshe, pse e ke gojën kaq të madhe?!
- Që të gëlltijë më mirë! dhe sapo tha këte ujku u qua dhe e gëlltiti Kësëlkuqën.

Ujku ishte ngirë shum dhe vendosi të flejë. Ai bënte zë të lartë në gjumë, aq të lartë sa që u dëgjonte dhe jasht, aty pranë kalonte një gjyetarë dhe mendoi:
- Sa zë të çuditshëm bën gjyshja, të hyjë mbrenda dhe të shohë se si është me të.
Gjyetari hyri në shtëpi të gjyshës dhe pa ujkun të shtrirë në shtrat të gjyshës. Gjyetari kuptoi se ujku kishte gëlltitur gjyshën dhe mori një palë gërshër dhe preu barkun e ujkut kur aty pa jo vetëm gjyshën por dhe Kësulkuqën e cila tha:
- Oh sa shum u frigësova, sa terë që ishte aty mbrenda!
pastaj ata mbledhën disa gurë të mdhej e i futën në bark të ujkut e kur ujku u zgjua donte të pinte ujë. Ai shkoi pran lumit por kur u afrua aty gurët ia muarën anën kështu që ai ra në lum dhe u fundos.

Kësulkuqja premtoi se kur më nuk do të largohet nga rruga e as të bisedon me ata që nuk i njeh.

E p ë r h i t u r a

Na ishte një herë një vajzë e bukur e cila jetonte së bashku me babain e vet pasi që nëna i kishte vdekur. A jo shkonte për ç'do ditë tek vari i nënës dhe qante, dhe nuk kishte shokë tjerë pos zogjëve.



Një ditë u martua babai i saj me një grua e cila i kishte dy vajza. Ato asnjëra nuk e donin të përhiturën ashtu siç ato e quanin sepse ajo ishte më e bukur se ato. Ato ishin aq xheloze sa që e detyronin në punë të ndryshme, poashtu të veshë rrobe të vjetra.
Kur biente nata dhe vajza kishte përfunduar punët e ditës, ajo ulej pran hirit të zjarrit dhe qante, për këtë arsye dhe filluan të e quajn e Përhitura.
Një ditë u përhap lajmi se mbreti do bënte një fest ku gjitha vajzat e mbretëris do të ftoheshin. Puna ishte se princi donte të zgjedh një vajzë që të fejohej më të. Kur dy motrat morën vesh se si ishte puna u gëzuan shum dhe nuk mund të mendonin në asgjë tjetër pos se qfar fustani se do të veshin dhe se si do rregullonin flokët.

E Përhitura dhe ajo kishte dëshirë që të e takonte princin...
Më në fund dhe dita e madhe mbrini. Njerka dhe dy vajzat e saj morrën rrugën për në kështjellë të mbretit derisa e Pëhitura mbeti duke shiquar pas tyre. Kur më ato humbën nga pamja, e Përhitura filloi të qanë me zë. Një zanë që ishte pranë ndjeu atë dhe u bë e dukshme e tha:
- Ti dëshiron të shkosh në festë, apo jo?! Unë do të ndihmoj.
Po moj zanë por unë as fustan të veshi e as këpucë të mbathi, që të mund të shkoj tek princi...
- Shko në kopsht dhe këpute një kungull dhe më bjer mua! Shko në tavan dhe gjeji gjasht minak dhe nën guri zbuloi gjasht zhapinjë...

E përhitura pyeste vehten se ç'far don zana me ghith ato?! Sidoqoft ajo bëri mu ashtu siç i tha zana e cila me ndihmë të shkopit të saj magjik e shëndroi kungullin në karrocë të zbukuruar me ari, minakën i shëndroi në kuaj e nga zhapinjët bëri gjashtë shërbëtorë për të Përhiturën. E më në fund lëvizi shkopin magjik dhe veshi të përhiturën më një fustan të bukur punuar me ari e argjent e në këmbë i mbathi një palë këpucë të bukura nga qelqi.
- Ngutu tani i tha zana të së Përhiturës. Por të keshë kujdesë e të kthehesh para se të bie ora dymbëdhjetë. Pas orës së mesnatës ajo do të shëndrohej mu ashtu siç kishte qenë më parë, me rrobat të vjetra dhe këmbë zbathur. E përhitura i premtoi zanës se do kthehej para se ora të tregojë mesnatë.

Kur e Përhitura mbrini në festën e mbretit dhe u paraqit në hyrje, salla ku vallzohej u mbush me heshtje. Të gjithë qenë habitur me bukurin e së Përhiturës. Princi kur pa atë, u drejtua menjëherë në drejtim të saj dhe tërë mbrëmjen nuk u largua nga e Përhitura. Mirpo kur e Përhitura dëgjoi se ora filloi të shenjoj mesnatën iu kujtua se çka i kishte thën zana. Ajo iu përkul princit dhe me hapa të shpejtë iku nga aty.

Ditën e ardhme e përhitura ishte prap në festë dhe prap princi kaloi tërë mbrëmjen pran të së Përhiturës. Ditën e tretë e Përhitura ishte e habitur nga lumturia sa që nuk ndëgjoi orën e cila biente dymbdhjetë. Në qastet e fundit ajo u kthjell dhe kuptoi se duhet të ik nga aty. Ajo nuk mbrini të përshëndes princin ashtu siç duhej dhe ai nuk mbrini të ndalë të Përhiturën të qëndroj pranë tijë. Duke vrapuar një këpucë ra nga këmba e të së përhiturës dhe princi mori atë dhe afroi pranë zemrës.

Princi ishte dashuruar në të Përhiturën dhe kishte vendosur fellë të gjejë atë gjithsesi. Së shpejti u përhap lajmi se asaj cilës i përshtatet këpuca nga qelqi atë do e fejojë princi.
vajzat e njerkës u ngutën të provojnë këpucën edhe pse e dinin se ajo nuk ishte e tyre.

Kur u erdhi rradha të vajzat e njerkës së Përhiturës me grimasa të mëdha dhe mund donin të shtinin këmbën në këpucë, por ajo ishte e pamundur dhe asnerës nuk i përshtatej mu ashtu sikur nuk i përshtatej asnjë vajzë tjetër në mretëri.
E Përhitura u afrua të mbathë këpucën dhe atë e bëri pa problem si dhe njëkohësisht nxori këpucën tjetër qelqi nga xhepi i përparsës dhe pasi mbathi atë ajo u shëndruan në bukurushen më të bukur në mbretëri.

Ditë më pasë u bë dasmë e madhe:
Princi dhe e Përhitura martoheshin

Krenare ngrihet mbi Bunën e gjerë e mbi qytetin e Shkodrës kështjella e lashtë e Rozafatit. Ndërtimi i kësaj kështjelle e ka një gojedhene te bukur dhe te hidhur. Ajo pak a shumë vijon...
I ra mjegulla Bunës dhe e mbuloi te tërë qutetin. Kjo mjegull mbeti aty tri ditë e tri nete. Pas tri ditesh e tri netesh fryu një ere e holle e cila ngrit mjegullen. Aty maje kodres punonin tre vëllezër e ndertonin një keshtjelle. Muri qe ndertonin ditën, u shembej naten, dhe kështu nuk e ndertonin dot. Na shkon aty një plak i mirë dhe u thotë:-Puna e mbarë o tre vëllezër!
-Të mbarë paç o plak i mirë. Po ku e sheh ti te mbaren tonë?
Ditën punojme e naten shembet. A di ta thuash ndonjë fjale te mirë: c'te bëjmë qe ti mbajmë muret ne këmbë?
-Unë e di :-thotë plaku , por duhet ta mbani ne fshehtesi dhe të mos i tregoni askujt dhe as vashave tuaja ne shtepi.
Vellezerit i thanë besën plakut se asnjëri nuk do të tregonte.
-Athere, tha plaku, un do t'iu tregoj. Nesër cila vashe të vijë për te sjelle ushqimin, nga tre kunatat, duhet ta merrni dhe ta murosni te gjallë ne muret e keshtjelles. Atëherë do ta shihni se muri do të ngrihet dhe do të qëndrojë pergjithmone.
Kaq tha plaku dhe u zhduk. Vellezerit te mërzitur kthehen ne shtepi. Dy vellezerit e medhenj e shkelen besën dhe u treguan grave te veta. Atat u thanë vashave të mos shkonin për te shpene ushqimin te nesërmen. Vetëm vellai i vogël e mbajti besën.
Ne mëngjes si gjithmonë vellezerit shkuan ne pune dhe filluan te ngrinin kalane.
Nëna e djemve ne shtepi nuk dinte gjë. Ajo i kërkon nuses te madhe t'u shpjere trimave ushqimin. Nusja e madhe ankohet se ishte sëmurë dhe kështu nuk shkon. I tha dhe te dytes. Reja e dytë i thotë : Jo zonja nene, sot unë duhet te shkoj për buajtje . I vjen radha nuses te vogël.
- O nusja e vogël, trimat duan buke, ujë dhe kungullin me verë.
-Po zonja nene, përgjigjet nusja e vogël, por kam djalin e vogël qe po qan.
Dy kunatat e mëdha i premtuan se do të kujdesen për djalin. Ajo e mori buken, ujin dhe kungullin me vere, puthi djalin ne te dy faqet, dhe niset. Kur arin tek vendi i punës, pershendet trimat.
-Puna e mbarë o trima!
Vellezerit kur e pane, ndalen punën. Fytyrat iu zbehen dhe burrit te saj i ra cekani nga dora. Nusja e vogël i thotë: "C'ke ti, im zot? Pse e mallkon gurin dhe murin? Hidhet kunati i madh dhe i thotë: Ti paske lindur ne ditë te zeze, moj kunata e vogël. Ne duhet te murojme te gjallë vajzen qe do na sillte sot për te ngrënë, vetëm ne këtë mënyrë keshtjella do të qëndrojë e nuk do shembet me.
-Shendosh ju o tim kuneter, por un po ju le një porosi: Kur te me muroni, syrin e djathte, doren e djathte, kemben e djathte dhe gjirin e djathte te mi lini jashtë. Kur te nise te qaje im bir, me një sy do ta shikoj, me një dorë do ta ledhatoj, me një këmbë do perkund djepin e me gjirin e djathte do ta mekoj.Gjiri im u ngurofte, keshtjella jonë gjithmonë qendrofte, djali im trimerofte, u befte mbret e mbreterofte!
Vellezerit e moren nusen e vogël dhe e muruan ne themel te keshtjelles. Muret u ngriten e u lartuan, e nuk u shemben me as nate e as ditë. Po rreze mureve te keshtjelles edhe sot e kësaj ditë, guret janë te lagur dhe plot myk, nga lotet e gjiri i nuses se vogël qe vazhdon pikon për birin e saj.
Dhe biri i saj, u rrit, luftoi dhe trimeroi !

Djali i Mbretit :

Djali I mbretit pak ditë para se te martohej I thotë te atit do dal për gjah. I ati -Tani është dasma nuk mund te ikesh. Princi- Do vete e do kthehem ne kohe. Niset, kur duke ecur sheh një shege ku njera nga kokrrat ishte me e kuqe dhe shkelqente shumë, I afrohet dhe pyet fshataret si është e mundur qe shkelqen kështu? Mos e keput I thonë se aty ndodhet e Bukura e dheut. Princi -A e keni pare ndonjë here? Fshataret -Po del ndonjëherë naten dhe futet prapë brenda. Kështu vendos te rrije aty dhe te prese ta shohe. I vënë një krevat e rrethojne me lule dhe vënë dy kupa me llokume një tek koka e një tek kembet. Shtrihet dhe bën sikur fle. Natën vonë e Bukura e dheut ithote te emes -Nene do dal. E ema- Jo se po të preku insani (njeriu) nuk te fus me brenda. E bukura -E ka zënë gjumi dhe do dal me kujdes. Hapet shega del e Bukura e dheut e puth ne ballë princin, ha një llokume tek koka e një tek kembet dhe futet brenda. Të nesërmen ne mëngjes kur zgjohet princi e pyesin -A e pe? E kupton qe e kish zënë gjumi dhe vendos qe do e shohe patjetër naten e dytë, por ndodh e njëjta gjë. Natën e tretë ndenji me kujdes dhe kur u afrua ta puthe e kapi. Shega u mbyll në vend. Ai sheh qe ishte tepër e bukur. I thotë qe ta prese se do kthehet dhe niset për ne pallat. Aty ishte mbushur plot se kishte ardhur dita e dasmes. Mblidhen dhe fillojnë këngët. E bukura e dheut mendon -Po shkoj ne pallat. Vishet si dervish dhe kapucin e ul shumë mbi sy qe të mos e njihnin. Kur afrohet I thotë më ka thirrur princi. Hyn ne dhome ku po e rruanin. Princi e njeh dhe I thotë: nga po vjen baba dervish? -Rruges tënde imzot -Po c`pe andej baba dervish? -Një te bukur sulltan. -Po c`thoshte baba dervish? - trendafila manushaqe ne dyshek te zoterise tate me dhe besën e me le dhe shega me s`me nxe. Ai qeshte dhe thosh -Ma thuaj edhe një here. Pastaj I tha orkestres pusho dhe ti futu ne dhome. Ajo u fut. Kur erdhi nusja qe ishte shme e shëmtuar I dhanë shumë para dhe nxorren me rrobat e dervishit. E bukura u vesh dhe doli bashke me princin. Të gjthe ngelen te shtangur sa hije I kishte dhënë princi te shoqes. Kështu u martuan e u trasheguan.

Princi dhe e Bukura e Dheaut

Nje dite prej ditesh, Princi, djali i mbretit do martohej…mirepo pak dite para se te martohej ai i thote te atit se do dali per gjah…

Ndersa i ati i thot, -Tani eshte dasma nuk mund te ikesh…

Princi i thot, - Do vete e do kthehem ne kohe… dhe niset per gjah Princi…

Kur duke ecur sheh nje shege ku njera nga kokrrat ishte me e kuqe dhe shkelqente shume,,, ai afrohet tek fshataret dhe i pyet ata,

Si eshte e mundur qe shkelqen me shume nga e tjerat kjo sheg?

Mos e keput!… i thone fshataret,,, se aty ndodhet e Bukura e Dheut.

Princi i pyet ata se, a e kishin pare ndonje here te Bukuren e Dheut… fshataret i thone Princit…
-Po e kemi pare,,, del ndonjehere naten dhe futet prape brenda!

Dhe Princi vendosi te qendroj aty ate nate dhe te priste te shikonte te Bukuren e Dheut kur te dilte…
Fshataret i japin nje krevat per t’u shtrir dhe e rrethojne Princin me lule dhe me llokume, nga koka e deri tek kembet…

Me pas ai u shtri dhe ben sikur fle.

Naten vone e Bukura e dheut i thote te emes…

-Neno do dal pak shetitje!…

Ndersa e ema e kundershton!. - Jo se po te preku njeriu nuk futesh me dot brenda ne sheg…

E bukura nuk e degjoj te emen dhe doli perjashta…,

Hapet shega del e Bukura e Dheut, kur aty prane shikon Princin qe e kishte zen gjumi, ajo e puth ne balle Princin, ha ca nga llokumet dhe futet brenda prap.

Te nesermen ne mengjes, kur zgjohet Princi, e pyesin fhstaret…

-A e pe te Bukuren e Dheut o Princ? Ai e kupton qe e kish zene gjumi dhe vendosi te qendronte prap qe ta shikonte naten e dyte,,, por prap na ndodhi e njejta gje si me naten e pare.

Naten e trete Princi ndenji me kujdes, dhe kur e Bukura e Dheut u afrua ta puthe e te haj llokume prap, Princi e kapi.. me nje here shega u mbyll dhe e Bukura e Dheut nuk futej dot me brenda.

Princi u mahnit nga bukuria e saj!. I thote asaj qe ta priste aty sa te vinte ne pallatin mbreteror dhe do kthehej serish qe ta merrte me vete te Bukuren e Dheut.

Dhe iken Princi per ne pallat… aty ai shikon se ishte mbushur plot me njerez se kishte ardhur dita e dasmes…

Kenga kishte nisur dhe daullet binin.

E bukura e dheut qe kishte ngelur vetem, po priste e po priste, mirepo me kot, Princi nuk po vinte,,,dhe ajo vendosi te shkonte tek pallati mbreteror…

Vishet si dervish dhe kapucin e ul deri tek syt qe mos e njihnin, kur afrohet atje e ndalojn ushtaret… Ajo u thot atyre se e kishte ftuar Princi per dasmen e tij, dhe ushtaret e len…

Hyn ne pallat dhe ca ushtar e cuan ne nje dhome dhe po prisnin qe te vinte Princi ta shikonte qe ishte i ftuar i Princit me te vertet apo genjeu…

Nderkohe vjen Princi dhe me nje here ai e njeh qe ishte e Bukura e Dheut, dhe i thote:

Nga po na vjen o Baba Dervish?

E Bukura e Dheut i thot…

-Rruges tende imzot!

Princi: -Po çfare pe andej Baba Dervish?

E Bukura e Dheut: -Nje te bukur Sulltan!

Princi: -Po çfare thoshte Baba Dervish?

E Bukura e Dheut: - Trendafila manushaqe ne dyshek te zoterise tate, me dhe besen e me le dhe shega me s’me nxe.

Princi po qeshte dhe i i tha: -Ma thuaj edhe nje here te lutem!…

Pastaj Princi i tha orkestres te pushonte dhe e mori ne dhomen e tij te Bukuren e Dheut.

Kur erdhi nusja qe ishte shume e shemtuar, i dhane asaj shume lek dhe nxorren me rrobat e Dervishit qe te ikte…

Ndersa e Bukura e Dheut veshi fustanin e nuses dhe doli bashke me Princin.

Te gjthe u habiten se si kishte ndryshuar aq shume nusja e Princit, ishte bere shume e bukur, se nusja qe perzun ishte e shemtuar, ndersa e Bukura e Dheut ishte shume e bukur…

Dhe keshtu ata u martuan bashk dhe u trasheguan…

Perralla e Shqipes :
Nji djalosh kishte dalë për gjah ne malet e Shqipnisë. Nji shqipe
fluturoi sipër tij, dhe u ndal në majë të nji shkrepi. Shqipja ishte
jashtëzakonisht e madhe dhe mbante në çapojt nji gjarpën. Mbas pakë
shqipja fluturoi prej shkrepit ku kishte çerdhen.

Djaloshi u ngjit atëherë në majë te shkrepit, dhe
gjeti në çerdhe zogun e shqipes qe po luente me gjarpënin e mbytun. Por
gjarpëni nuk ishte vërtetë i mbytun. Befas ai lëvizi, ngrejti kryet,
nxori thimthin dhe bani me pickue zogun. N’atë ças djaloshi nxori
harkun, dhe vrau me shigjetë gjarpënin. Mandej ai mori zogun e shqipes
dhe u nis kah shpia e vet. Befas ai ndigjoi mbi krye zhurmën e krahëvet
te shqipes.

“Pse ma grabite foshnjen?” thirri shqipja.

“Foshnja asht imja, sepse unë e shpëtova nga gjarpëni që ti nuk kishe mbyte” përgjegji djaloshi.

“Jepmë foshnjen time, dhe unë të jap si shpërblim
mprehtësinë e syvet të mi dhe fuqinë e krahëvet të mi. Ti do të jeshë i
pamposhtun dhe do të quhesh me emnin tim!”

I riu i dha shqipes zogun e vet. Kur u rrit zogu, ai
i sillej mbi krye djaloshit, që tash ishte ba burr. Me harkun e vet ai
mbyti shumë bishë të pyllit, dhe me shpatën e vet preu shumë anmiq të
vendit. Ndër të gjitha këto vepra shqipja i printe dhe e drejtonte.

I çuditun nga këto punë, populli e zgjodhi mbret
gjuetarin trim. Ai e quejti Shqiptar, që do me thanë “Bir i Shqipes”,
dhe mbretnia e tij mori emnin Shqipni, që do me thanë “Vendi i
Shqipevet.”

Miq te larget :

Taniiii…perpara se te nisim
perrallen u keqen xhaxhi, premtojni xhaxhit se do ta degjoni me
vemendje ate, dhe jo si perrallen e kaluar qe bet zhureeeeem, mire
kolopucat e xhaxhit


hajde i’a nisim tani:

na ishet sec na ishet…na ishte nje here nje arush
gri qe e quanin Matia…Matia jetonte prej kohesh buze nje kenete, brenda
zgavres se nje trungu te nje peme ku me perpara tek kjo zgavra banonte
nje ketrush…

Ishte nje pem shume e madhe, me tre dhoma brenda dhe shume komode.

Aty arush Matia, ndjente fresket gjat veres dhe ngroht gjat dimriiiiiit.

Nje dite prej ditesh, arush Matia pati nje vizitor nga Australia e larget…ishte Koala Krutis, nje shoku i tij i vjeter.

Matia e rregulloj shokun e vet ne nje prej dhomave te medha qe kishte ai.

Kurtis ishte entuziast nga natyra dhe cdo gje i dukej e mahnitshme…Gjithcka ishte ndryshe ne Australi!

Matia e merrte me vete cdo dite shokun e tij te vjeter dhe e shetiste dhe i tregonte te gjitha rrethinat dhe vendet e bukura…

Dy miqt tan, shetisnin gjate neper pyll dhe takonin te gjithe banoret qe jetonin aty.

Nje dite prej ditesh, ata vendosen te ngjiteshin ne mal per te takuar ariun e murrme…
dhe ashtu ben…

u ngjiten lart e lart…deri te shtepia e madhe e ariut te murrme…

Ai i qerasi ata me lemonada si fillim, me pas i’u nxori mjalt per drek, qe arinjt e kan shume qejf….

ariu i murrme, u kenaq shume nga vizita e dy shokeve te vjeter…

me pas te dy shoket, Matia dhe Kurtis, u ngjiten
akoma dhe me lart malit dhe takuan Marmoten simpatike, qe ishte shume
shume e bukul…

Dielli po perendonte dhe dy miqve tane u duhej te ktheheshin ne shtepin e tyre perpara se te errej e te behej nate…

dhe keshtu ben…

Ne mbremje, Matia vendosi t’i bente nje surpiz te
bukur shokut te tij Kurtisit, dhe i hoqi krevatin nga dhoma e tij ku
flinte, dhe e vendosi ate midis dy degeve te pemes, me pas Matia
vendosi dy poce me mjalt mbi deget e pemes dhe aty afer tyre vendosi
dhe nje llampe…

Erdhi ora per te fjetur gjume dhe u futen posht batanieve te dy shoket, dhe qendruan duke pritur…

Pas pak filluan te vinin flutura te bukura shume
shume…te cilat i terhiqnin drita e llampes dhe era e mire e mjaltit qe
kishte vendosur Matia…u mblodhen aq shume flutura te bukura sa Kurtis
nuk donte te flinte ate nate, por donte te rrinte gjithe naten duke
pare fluturat e bukura, qe nuk i kishte pare kurr asnje here, se ne
Australi ku jetonte Kurtis nuk kishte flutura aq te bukura…

Te nesermen ne mengjes kur u ngriten nga gjumi,
Kurtis do largohej serish per ne Australi, dhe po i vinte aq keq qe do
largohej nga ai vend aq i bukur, por edhe Matia nuk donte qe te ikte
shoku i tij…mirepo Kurtis duhej te ikte se kishte len atje femijet edhe
mama arushen vetem per te cilet i kishte marr shume malli…

Dhe keshtu u nis per ne shtepin e tij serish vizitori dhe shoku i ngusht i Matias…


Kurtis e falenderoi shume shume shokun e tij per te gjitha ato surpriza
dhe per te gjithe ate mikpritje qe i beri Matiasi, dhe i premtoi atij
se, heren tjeter do vinte bashke me femijet dhe mama arushen per
vizite….dhe u nis per rruge vizitori jone i dashur…

-Mirupafshim shoku im i vjeter! -i tha Matias.
-Mirupafshim miku im! -tha Kurtis…dhe u nis per rrugen e larget per ne Australi vizitori jone i dashur…

Mbreteresh Evangjelia :
Nje here e nje kohe, na ishin dy vellezer, Arturo dhe Matiani..

Arturo, na ishte vellai i madh, dhe Matiani ishte vellai i vogel.

Nje dite prej ditesh, kur te dy vellezrit po shetisnin neper rrugicat e fshatit, Arturo takoi Evangjelien…



ajo ishte shume e bukur!


Arturo u dashurua marrezisht me bukuroshen Evangjelie, mirepo edhe Evagjelia e pelqeu Arturon se ishte djal i pashem…

Arturo me pas vendosi te shkonte te shtepia e
Evagjalies, per te takuar prinderit e saj dhe t’u kerkonte atyre doren
e Evagjelies per nuse…

dhe ashtu beri…

Me pas ata u martuan bashk.

Ne shtepin e Artuos dhe Matianit, gjendja ekonomike ishte shume e rende, dhe nuk kishin as buke te hanin…

keshtu nje dite prej ditesh vellai i madh Arturo, vendosi te iki ne kurbet, ne Turqi…

ai u largua duke i premtuar gruas se tij se nje dite do kthehej serish pran saj, dhe ajo te mos e harronte se ai e donte shume.

dhe Evagjelia e donte shume Arturon, dhe u deshperua shume nga largimi i tij per ne kurbet.


Nderkohe, pas pak kohesh, vellai i Arturos, Matiani, ne bindjen e plot
te tij se vellait te vet do t’i ndodhte dicka e keqe ne kurbet dhe nuk
do kthehej me,,,i kerkon Evagjelies te martohej me te…mirepo Evagjelia
nuk pranoi, se e donte shume Arturon dhe i kishte dhen fjalen se do e
priste ate deri ne vdekje…

Keshtu Matiani u nevrikos dhe e rrahu shume
Evagjelien dhe e groposi te gjall Evagjelien ne nje varr me gure..dhe
iku ne shtepi..

Pas pak, aty pran varrit, kalon nje Bej, hipur ne
nje kal te bardhe,,ne nje cast ai po degjonte disa renkima sikur vinin
nga larg,,,

Zebret nga kali dhe po degjonte me imtesi,,,kur u afrua tek varri me gure, kuptoi se renkimat po vinin prej aty…
E zbuloi varrin dhe aty gjeti Evagjelien e bukur qe e kishte varrosur te gjall i kunati i saj i keq, Matiani.

Beu filloi ta pyes Evagjelin se, cfare i kishte ndodhur…?, ajo i tregon historin atij se, si i kunati i saj i’a kishte bere…
Ajo i’u lut Beut qe ta merrte me vete dhe ta largonte nga aty, se ne shtepin e saj nuk kthehej dot serish..
Dhe Beu e mori me vete Evagjeline e bukur!

Pasi vajten ne shtepin e Beut, Beu i tha Evagjelise se ajo duhej te punonte qe te rrinte aty, dhe e beri sherbetoren e shtepis.

Evagjelia u gezua qe Beu e mbajti ne shtepi dhe i dha edhe pune…

Beu ishte i martuar dhe me nje femij, ai kishte nje djal.

Por ne shtepin e tij ai kishte punesuar edhe nje hamall, i cili merresh me blegtorine dhe bujqesin ne shtepin e Beut.

Beu dhe e gruaja e tij ishin shume te kenaqur qe
kishin nje sherbetore si Evangjelia, ajo u bente te gjitha punet e
shtepise dhe ishte shume e sjellshme…ata e moren shume per zemer
Evangjeline…edhe Evangjelia ishte shume e kenaqur qe punonte ne nje
familje te mire.

Nje dite prej ditesh, hamalli shkon per dru ne pyll,
kur ai kthehet nga pylli me mushken me dru, i therret Evangjelise per
ta ndihmuar ate qe te shkarkonin mushken me dru..dhe Evangeli e
ndihmonte..

Ai nisi perdita qe te kerkonte ndihmen e Evangjelise…

Nje dite hamalli i thot Evangjelise se kishte ren ne dasiuri me te dhe i kerkon qe te martohen…

Por Evangjelia nuk pranzi, dhe ajo i thot se ishte e
martuar dhe se do priste burrin e saj Arturon te cilin e donte shume
dhe se ishte e bindur qe nje dite do bashkohej prap me te.


Hamalli u merzit shume me Evangjeline, dhe vendosi qe te hakmerrej ndaj saj!

Mirepo ai e dinte se te zotet e shtepise, e kishin
shume per zemer Evangjeline, dhe nuk po gente dot nje menyre se si te
hakmerrej ndaj saj…

Nje nat hamalli, priti deri vone sa fjeten te
gjithe, merr nje thike edhe vete ther te birin e Beut, me pas ai shkon
e vedos thiken posht jastekut te Evangjelise.

Kur zgjohen ne mengjes Beu me gruan e tij dhe ven ne
guzhine per te ngren mengjesin, çuditerisht, si asnje dite tjeter ata
vune re se djali i tyre, i cili cdo dite ngihej shpejt ne mengjes, ate
mengjes ai nuk po dukej!
Te dy bashke, Beu me gruan e tij shkuan tek dhoma e djalit dhe e gjejn djalin te vdekur.

Hamalli duke qar, i thot Beut dhe gruas se tij se,
ai kishte pare Evangjeline me nje thike ne dore, dhe i con ata tek
dhoma e Evangjelise, dhe ngre jastekun ku kishte fshehur thiken dhe u’a
tregon.

Evangeli u tmerrua kur u zgjua papritmas dhe shikon hamallin me thiken me gjak ne dore.

Hamalli I bertet Evangjelise duke I then!

-te pashe qe e vrave ti djalin e Beut!,-trego te verteten!.-i bertet hamalli.
Por Evangjelia nuk po kuptonte asgje!

Kurse Beu i thot!

-Une te shpetova jeten, te dhash gjithcka, ushqim, pune, streh per te fjetur, dhe ti me vrave djalin!

Evangelia i thot Beut se nuk e kishte bere ajo nje gje te tille, ajo i lutet e pergjerohet Beut qe ta bisonte ate.

Por Beu vendos t’i jap rrogen e saj, dhe nuk e
ndeshkon pasi nuk kishte fakte por edhe se e kishin shume per zemer
Evangjelin, dhe keshtu denimi i vetem qe i jep Evangjelis, e perze nga
shtepia…

Evangelia largohet shtepia duke qar dhe duke i then Beut se nuk ishte ajo qe kishte vrar te birin e tij.

Pasi u largua Evangjelia, ajo mberrin ne nje qytet, ku sheshi i qytetit ishte mbushur plot me njerez.

Ajo pyet aty, perse ishin mbledhur kaq shume njerez?

Njerzit i tregojn se, ishte nje I varfer qe I kishte
50 lek borxh mbretit dhe nuk kishte t’ia kthente, dhe keshtu mbreti
kishte vendosur ta varte ate ne litar.

Evangjelia me pas I afrohet nje ushtari dhe I thot
atij se, pot e paguante ajo borxhin e njeriut te varfer, a do ta linin
te gjall?
Ushtari nderkohe vete i thot mbretit se ishte nje grua qe donte te
pagante borxhin ne kembim te jetes se njeriut te varfer qe do e varnin,
dhe mbreti bie dakort.

Kur ushtaret e zgidhen nga litari njeriun e varfer,
ai i pyeti ata se, kush ishte ai person qe i shpetoi jete?, ata i than
se ishte nje grua qe sapo ishte largura nga aty.
Ai me pas rendi me vrap per ta takuar dhe ta falenderonte Evangjeline,
ai e kapi Evangjeline pran nje lumi, kur e pa Evangjeline ai mbeti i
mahnitur nga bukuria e saj.
Me pas ai e pyeti se, perse i’a shpetoi jeten? Evangjelia i tha se i erdhi keq dhe mqs kishte leket te shpetova.
Por burri nuk e besoi, ai mendoi se Evangjelia kishte ren ne dasiuri me
te, dhe i kerkon asaj qe te martoheshin. Evangjelia nuk pranoi se ishte
e martuar me Arturon dhe se e donte shume burrin e saj, ajo i hipi nje
barke qe gjendej aty ne lum dhe u largua, ndersa burri u kthye ne
shtepi.

Me pas Evangjelia mberriti ne disa ara me lule. Kur
ajo kishte qen e vogel, nena e saj i kishte mesuar se si te pergatiste
ilace me lulet, ajo i kerkoi pronarit te asaj toke qe te ndertonte nje
barak dhe te qendronte aty dhe te bente ilace per njerzit e semur dhe
t’i sheronte ata, pronai i tokes e lejoj me kenaqesi te
madhe…Evangjelia vec asaj qe ishte shume e bukur, ishte edhe shume
njeri i mire ne shpirt…
Tek baraka qe ndertoi Evangjelia, filluan te vinin shume njerez te semur qe t’i sheronte Evangjelia me placet e saja…
Zerat se nje grua e mire sheronte njerzit me ilac lulesh, mberriten deri ne veshin e mbretit te asaj zone…
Dhe mbreti i cili quante nga nje semundje e pa sherueshme, kerkoj qe
t’ia sillnin Evangjeline dhe ta sheronte ate nese ajo mundej.

Ai i tregoi Evangjelis se cfare semundje e mundonte
mbretin dhe Evangjelia mblodhi disa lule, beri ilacin qe duhej dhe e
sheroi mbretin..

Ne kete kohe, kthehet ne shtepi Arturo qe kishte qen
ne kurbet ne Turqi. Ai gjen vetem te vellan Matianin ne shtepi, dhe e
pyet ate se ku ishte Evangjelia, gruaja e tij?, Matiani e genjen te
vellain dhe i thot se Evangjelia kishte vdekur nga deshperimi qe Arturo
ishte largura.

Dhe nga te qaret e shumte, i thot te vellait, une ngela qorr, ndersa Mariani ishte qerruar nga mekati qe kishte bere.
Ndersa hamalli i Beut kishte ngelur shurdh, dhe njeriu qe Evangelia i shpetoi jeten, kishte ngelur memec.

Lajmi qe nje grua sheronte njerzit e semur ishte perhapur gjithandej…

Te tre te semuret, i vellai i Arturos, hamalli dhe
burri memec, ven tek Evangjelia qe te sherohen, mirepo nuk e dinin se
ishte Evangjelia.

Kur ven atje, Evangjelia habitet kur shikon Arturon,
te shoqin, dhe nxjerr nje grua qe e kishte punesuar aty si ndihmese, qe
t’I pyesi se perse kishin ardhur!?

Gruaja i pyet dhe nderkohe qe te tre genjejn se perse kishin vajtur.

Si fillim futet i pari njeriu qe Evangjelia pagoi borxhin per te dhe i shpetoi jeten atij…

Evangjelia e pyeti se cfare kishte ndodhur qe kishte
ngelur memec? Dhe ai i tregon te verteten Evangjelies, dhe ajo e sheron
burrin memec dhe i thot se ajo ishte Evangjelia,,,burri i penduar i
kerkon falje Evangjelies, dhe iken per ne shtepi…

Me pas futet Beu me hamallin qe e kishte sjell per ta sheruar,
Evangjelia e pyet hamallin se cfare kishte ndodhur qe ai kish ngelur
shurdh, ndersa hamalli e genjen Evangjelien…ajo e lyen me ilacin e
luleve hamallin dhe ai nuk po sherohej…hamalli po shqeteohej qe pse nuk
po sherohej,,,Evangjelia me pas I thot Beut qe te dilte jasht, dhe I
kerkon hamallit qe te tregonte te verteten se ndryshe ilaci nuk do
kryente efekt ne rast se ai genjente.
Ateher hamalli I tregon te verteten Evangjelies, se si kishte ndodhur
dhe u sherua, pastaj Evangjelia I thot se ishte ajo gruaja e cila ai
akuzoi per vrasjen e te birit te Beut. Hamalli I deshperuar I kerkoi
falje Evangjelies dhe u largua…

Me ne fund erdhi dhe radha e Matianit qe te futej per t’u sheruar,
Evangjelia e pyeti Matianin se cfare kishte ndodhur qe ai kishte ngelur i verber?
Por Mariani veproi si hamalli, ai e genjeu Evangjelien, nuk i tregoj asaj te verteten..
Ajo veproi njesoi si me hamallin edhe me Matianin dhe i thot se po nuk
tregoi te verteten ilaci nuk do e sheronte ate…me pas Matiani i tregon
asaj te verteten, kur ai sherohet shikon Evangjelien dhe e njohu me nje
here, ai rend perjashta dhe i thot te vellait Arturos se, gruaja qe
sheronte ishte Evangjelia. Arturo u fut brenda ta takonte ate, dhe i
kerkoj asaj qe te ktheheshin ne shtepi dhe te jetonin bashke, mirepo
Evangjelia nuk pranoi, dhe Arturo iken i deshperuar bashke me te
vellain per ne shtepi.

Nje dite mbreti i asaj zone vdes, dhe si trashegimtare le Evangjeline, gruan e bukur dhe zemermire.
Evangjelia u be mbreteresh.

Arturo nuk e dinte qe Evangjelia u be mbreteresh,
dhe ai vendosi te shkoi te mbreti dhe t’i kerkonte atij ndihme per te
bindur Evangjelien qe te bashkohej serish me te.
Kur Arturo vete ne mbreteri, atje shikon ne fron Evangjelien, ai u
habit kur pa gruan e tij mbreteresh, me nje here Arturo mendoi se ajo
ishte martuar me mbretin, pasi Arturo nuk e kishte marr vesh se mbreti
kishte vdekur dhe se kishte len trashegimtare Evangjelien.

Arturo filloj ta peste Evangjelien se, pse u martua me mbretin dhe e la Arturon qe ai e donte shume?
Mirepo Evangjelia i tha se do te sjell ketu perpara teje njezet vajzat
me te bukura te mbreterise dhe zgjith cilen nga keto te duash per grua.
Arturo nuk pranoi se donte shume Evangjelien dhe i kerkonte asaj qe te shkonte ne shtepi me te.

Ateher Evangjelia kur pa se Arturo e donte shume dhe
se nuk zgjodhi asnje grua tjeter, ajo i shpjegoi atij se, mreti kishte
vdekur dhe kishte len ate per trashegimtare…

Ateher ata u pajtuan dhe u martuan serish njeri me tjetrin, Arturo u be mbret dhe Evangjelia mbreteresh, dhe jetuan te lumtur…